Met haar solotentoonstelling standpunten bij Garage Neven prikkelt Lieve D’hondt onze perceptie. Onze gewaarwording van schaal en van aanwezigheid, van het begrenzen en ontsluiten die ze met haar diverse ingrepen tot een onderwerp maakt. De drie monumentale structuren die ze centraal in haar opstelling heeft geplaatst, gelden daarbij in de eerste plaats als autonome sculpturen, de standaardmaten[i] van de platen waaruit ze zijn opgetrokken als de ijkpunten voor hoe ze zich tot de context verhouden. Voor hun interactie met de omringende architectuur en de bezoeker, met de grilligheid van ons bestaan die deels wordt getemperd door het formele karakter van het industriële materiaal. 

​

Hun voorkomen lijkt dan ook beslist, haast ongenaakbaar, maar staat in schril contrast met de veranderlijkheid van hun contouren. Hun wisselende gedaanten wanneer men ze benadert of eromheen beweegt, hoe ze optisch in elkaar overvloeien en weer van elkaar loskomen, vervolgens dan toch expliciet een verband aangaan. Want hoewel ze bovenal op zichzelf staan, vormen de sculpturen evengoed een geheel, zouden ze als gefragmenteerde wanden zelfs een ruimte kunnen suggereren. Een denkbeeldige kamer die zich in gedachten laat verkennen, alweer wisselend van aard blijkt, afhankelijk van de momentane toestand waarin men haar betreedt.

​

De uitgepuurde presentatie gaat dan ook in hoofdzaak over wat al in de titel vervat zit. Over de posities die we innemen en hoe die zowel onze blik als onze ervaring meebepalen. Enerzijds letterlijk, als een ruimtelijke beleving, waarbij het lichaam nadrukkelijk in relatie staat tot wat het omringt. Maar evenzeer figuurlijk, waar het onze visie betreft en hoe we de zaken beschouwen en waarderen. Zoals in dit geval de concrete materie, de ondubbelzinnigheid van het plaatmateriaal, die we al te gemakkelijk als zielloos zouden kunnen evalueren. Tot we er bewust bij stilstaan, attent voor het efemere spel van licht en schaduw, voor het verstrijken van de tijd die de uniforme witte wanden met vergankelijke grijswaarden betekent.

​

Het zijn gelijkaardige gedachten, die enigszins verschillend maar hoofdzakelijk verwant, ook de flankerende werken typeren. De prints van zwarte punten op een aluminium drager met hun architecturale referenties, de in-situ ingrepen en het kabinet of antichambre, waarin Lieve D’hondt haar denkkader[ii] verder uitbreidt en aanwakkert. Met een zorgvuldige selectie van bestaande en nieuwe werken[iii] die elk op hun manier haar onderzoek onderschrijven; soms speels of divergerend bekrachtigen hoe onze perceptie zoveel meer is dan een louter vluchtig kijken en ondergaan, maar om toewijding vraagt. Om een oplettendheid voor details en de grotere gehelen, en voor de eigen (in)gesteldheid waaraan onze waarneming onvermijdelijk onderhevig is.

​

Jonas Lescrauwaet 

 

 

[i]   Melamine (C3H6N6), 1250 mm x 2500 mm

[ii]   De aandacht voor perceptie leidt een denkspoor in dat zich in de diepte en in de breedte vertakt, rizomatisch en associatief

[iii] Werken in 3D en 2D, zowel op papier, karton, plexi, aluminium en plaatmateriaal