Adriaan Verwée maakt objecten en installaties die zich in het tussengebied ophouden tussen letterlijk en figuurlijk, tussen constructie en beeld. Het is alsof die beslissing nog even in beraad gehouden wordt. Enerzijds lijken vele van zijn objecten een bepaalde functie te hebben en bijgevolg deel uit te maken van het hier en nu. Dat tijdelijke en ruimtelijke karakter wordt tevens versterkt door het feit dat de kunstenaar zijn combinaties van verschillende objecten vaak letterlijk onder spanning plaatst door de zwaartekracht een actieve rol te laten spelen, of door elementen te introduceren die er onaf of overbodig uitzien. Die lijken eerder een ‘rest’ van het beeld te vormen in plaats van er deel van uit te maken. Anderzijds valt op hoeveel zorgzame aandacht besteed is aan sommige materialen en verhoudingen. Dit verleent vele objecten een esthetische helderheid die hun functionaliteit juist lijkt tegen te spreken. De kunstenaar creëert geen nieuw beeld van ‘een’ mogelijke wereld, die hij vervolgens in zijn volledigheid aan een toeschouwer aanbiedt - te nemen of te laten. Hij plaatst een object in de tentoonstellingsruimte die een mogelijke aanzet vormt tot een ruimtelijke en tijdelijke ervaring die altijd particulier blijft. In plaats van een kunst die binnen sterke en collectieve referentiekaders functioneert, is zo een kunstvorm ontstaan voor een cultuur die in grote mate particulier en individueel beleefd en geconstrueerd wordt.

​

Adriaan Verwée makes objects and installations that are caught in the middle ground between the literal and figural, between construction and image. It is as if that decision is still under consideration, or left hanging in the air. Yet many of Verwée’s objects appear nevertheless to have a specific function, and as a result are an integral part of the here and now. The temporal and spatial character of his work is enhanced through the tension that the artist quite literally puts on his combinations of different objects: by, for example, giving gravity an active role, or by introducing elements that look incomplete or redundant. These elements often seem more like 'remnants'of the picture rather than a true part of it. Additionally an enormous amount of attention is lavished upon certain materials and their relationships. This lends these objects an aesthetic clarity and quality, which in turn appears to completely contradict their suggested functionality. Furthermore, the artist seems to have no intention to create a vanguard image of a possible world, which he then offers in its totality to the gaze of the spectator. He arranges objects in the exhibition space in such a way as to suggest to "take it or leave it". In doing so, Verwée engages the viewer in a spatial and temporal experience. Instead of an art that functions through strong and collective reference frames, an art form is thus generated in larger numbers; yet it is an art form that is always experienced and constructed on the particulier and on the individual level.