Remi Verstraete

Midden Door

​

de kern, de binnenkant

 

Vandaag gaat het in de kunst al lang niet meer om het medium maar om  

het beeld dat een verschil maakt met de representatie van de wereld  

via de massamedia, functioneel lonkend naar een accelereren van ons  

nerveus consumptiegedrag.

Het centrale werk, de kern en het kloppend hart op de in de tijd  

uiterst gelimiteerde tentoonstelling “Midden Door”, is een video met  

eindeloos veel statische beelden die met de ritmische regelmaat van  

een Zwitserse horloge, aan ons oog passeren zonder klank of  

ondertiteling.

Het betreft een meesterlijk minimaal bewegend patchwork van foto- 

gefixeerde perceptuele opmerkzaamheid.

Beelden passeren alsof de wereld één groot dorp is geworden; het zijn  

overwegend machtige beelden uit de natuur waarin niet zelden op een  

serene manier een symmetrie van beeld-cadrage opduikt, afgewisseld met  

close-ups van geometrische patronen en 'shots' van het gewone banale,  

'uitzicht-loze' leven in bijvoorbeeld een of ander Belgisch dorpje.

Deze beelden zijn geen wereldbeelden en toch zeggen ze in hun strak  

geregisseerde opeenvolging heel veel over de verborgen schoonheid die  

ons deel-achtig maakt van de manier waarop een kunstenaar naar de  

wereld kijkt. De kunstenaar die vervolgens pogingen onderneemt kunst  

te maken die de klimaat-cultureel bepaalde 'maak-wereld' toont vanuit  

een onuitputtelijk depot van mogelijke en zomaar voor de hand liggende  

omstandigheden en situaties.

De beelden kunnen in kleur zijn maar zijn overwegend in zwart-wit; de  

wereld zwart op wit.

De foto-beelden worden af en toe afgewisseld met abstract gekrabbelde  

tekeningen die als het ware insinueren op de hersenspinsels die soms  

onbewust in het complot schuilen bij de mens tijdens het selectief  

kijken en (ver)kiezen van beelden.

Remi Verstraete loopt met het publiek ver-tonen van zijn foto's in de  

vorm van een video-projectie niet in de val van handig causale  

transparantie in perspectief van coherent-lineaire interpretaties bij  

zijn honderden beelden die hij ons 'format-standaard' opdient.

De beelden vormen een flinke jojo-beweging zonder hiërarchie; ze  

bestoken het netvlies met de meest uiteenlopende details, close-ups en  

uitvergrotingen van 'motieven' die over de realiteit van de wereld  

glijden maar er geen oordeel over vellen. Het zijn woordeloze beelden  

die ons op een lange reis meenemen; 'waarheen' is niet van belang, wel  

dat die beelden ons mentaal, zelfs intellectueel beroeren én ons op de  

rails zetten van een ferme en onvoorziene gedachten-reis.

De inspirerende beelden slalommen bergaf, langsheen de trillende  

paaltjes van steile hellingen - ze fêteren de bochtige existentie van  

de kleine, alledaags geleefde wereld mét het sublieme van de onvatbare  

natuur.

Soms intervenieert in de film een beeld (als een knipoog) van één  

opengesperd menselijk oog de stille parade van de foto's; daarmee  

bezegelt de kunstenaar dat het denkend oog de noodzaak uitmaakt om  

deze revue van beelden te lezen op een manier waarop voor iedereen –  

naar vrucht en vermogen – deze krachtige foto's kunst (kunnen) worden.  

Deze activiteit heeft te maken met een wisselwerking tussen kijken en  

kennen. Voor kunstliefhebbers kunnen heel wat beelden connotaties  

oproepen met iconische schilderkunst en/of met een aan arte povera  

gelieerde beeldtaal.

De kunstenaar legt hier helemaal geen denk of kijk-hiërarchie op zodat  

de 'passerende' beelden hun autonomie behouden en de referentiële in-  

of uitbraak naar de realiteit vanuit de kunst een zaak blijft van de  

bezoeker die al dan niet bewust bezig is met de stand van kunst-zaken,  

vroeger en nu.

De videobeelden die de cadans volgen van het 'insijpelend” licht van  

de niet helemaal te verduisteren kunstruimte Garage Neven, worden door  

het publiek bekeken van op een 'all over' begaanbare sokkel in de vorm  

van een vloertekening met blinde cartografie van de wereldbol.

De plaatsloosheid van de vele videobeelden krijgt een echo in het  

blinde grid van de vlakke wereldbol, waarin de lijnen uiterst precies  

– maar hier abstract - tijd en ruimte aanduiden die de ervaring van  

het licht – de dag en de nacht 'grafisch' representeren.

Architectuur, kunst en de bewegende plaatsloze, 'wereldlijke'  

fotobeelden worden hier ervaren als één beweging; als één suggestie  

van fysieke, wereldlijke ervaring.

Een aantal op de vloer grafisch weergegeven werelden wrikken zich  

denkbeeldig in elkaar zodat de indruk ontstaat van een symbiose zoals  

een cardiogram van pulserende hartslag.

Het publiek staat letter op, in en tussen een immersieve constellatie  

van perfect gesitueerde werken die een visie op de de wereld koppelen  

aan een particuliere be-leving van licht en tijd.

 

 

de publieke gevel; de buitenkant

 

De witte gevel van Garage Neven wordt als publiek draagvlak gebruikt  

om er twee Japans/Chinese karakters op aan te brengen, uitgevoerd met  

'lokaal' baksteen-poeder die de kunstenaar aanmaakte door het vermalen  

van een rode baksteen. Het is alsof de wit overschilderde,  

gemaquilleerde bakstenen gevel zijn oorspronkelijke, materiële kleur  

terugkrijgt.

De twee monumentale 'tekens' betekenen twee keer het zelfde, “Midden  

Door” - de veel-zeggende titel van de expo die (meteen) met deze  

tekens in de sfeer duikt van oosterse meditatie en notatie-systemen  

waarin de vorm de inhoud volgt.

De twee monumentale, opvallende en pixel-digitaal aandoende tekens  

vertonen een perfect symmetrisch spiegelende compositie en de  

bakstenen kleur (down to earth) ontkracht tegelijk en nadrukkelijk een  

mogelijk al té metafysische lezing/interpretatie.

 

De tentoonstelling Midden Door glijdt voorbij in één etmaal; een  

radicale manier om de essentie van de beleving van dit met zorg op  

maat gemaakte werk te ervaren als een intense vorm van poëzie of ...  

als een zorgvuldig van de bezoeker ontfutselde tijd waarin de wereld  

zich verhoudt tot wat nauwelijks meetbaar is.

 

 

Luk Lambrecht

maart 2021